![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
W sztambuchu jak w salonie
W sztambuchu jak w salonie
Sztambuch narodził się w ostatniej ćwierci osiemnastego stulecia, ale jego rozkwit i wielka popularność przypadły na wiek XIX. Ojczyzną sztambucha są Niemcy -- stamtąd rozprzestrzenił się na inne kraje Europy, z łatwością zdobywając serce sentymentalnej epoki. Stał się charakterystycznym dla romantyzmu rezerwuarem u czuć. Obok autografów i wierszy mieścił wklejone pasma włosów, zasuszone kwiaty, rysunki. Do sztambucha wpisywali się najsławniejsi ludzie tamtych czasów -- np. Goethe, Wieland -- wymagał tego prestiż, żądał tego snobizm. Jedynie wśród Francuzów sztambuch nie znalazł godnego siebie miejsca. "W okresie największego rozkwitu sztambuchów, w r. 1832, Juliusz Słowacki ze zdumieniem pisał do matki, że panny Pinard, sukcesorki paryskiej drukarni posiadającej polskie czcionki, nawet o sztambuchach nie słyszały; wiedziały tylko o kolekcjonerach autografów. Ale książka przyjaciół? Album pamiątek? Nie, nikt z ich znajomych czegoś takiego nie miał". Sztambuch tymczasem zagościł u Polaków zarówno w kraju pod zaborami, jak i na emigracji. Jego właścicielkami były przeważnie panny i panie. Twórczość uprawiana w sztambuchach stała się...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
