![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Okruchy wspomnień
Okruchy wspomnień
Rozmowa z Martti Puukko, fińskim reżyserem filmu "Nie ma już kraju mojego dzieciństwa"
-- Wychowywałem się bez ojca. .. Pamiętam noc, kuchnię, mrok i ojca leżącego na wznak. .. Pamiętam jakiś miesiąc z dzieciństwa u cioci Poli. Fabrykę, w której pracował ojciec. .. Groby dziadków, na których już nigdy nie zdążę postawić pomniczków. Jakąś dzielnicę Kolonii Wileńskiej straconą przez kogoś z rodziny. .. Kilka dziewczyn obkochanych beznadziejnie po całym Wilnie. Niefortunny strzał, którym raniłem kolegę -- wspomina pisarz Tadeusz Konwicki.
-- Ojciec mój był oficerem zawodowym. .. Poszedł na wojnę. .. Pierwsza wiadomość, która doszła do nas, to były listy pisane przez ojca w Starobielsku i w Kozielsku -- Andrzej Wajda spacerując po Suwałkach sięga wspomnieniami do czasów młodości. -- Wojna nas przyzwyczaja do tego, że życie to nie jest jakieś osiemdziesiąt lat, że kres może nastąpić w każdej chwili.
Płyną z ekranu wspomnienia. Kamera panoramuje wzgórza wileńskich przedmieść. Kieruje się ku Ostrej Bramie. .. Podąża z Andrzejem Wajdą ulicami Suwałk, słucha jego refleksji o teatrze Wyspiańskiego w krakowskim Starym Teatrze. Z okruchów wspomnień, fragmentów filmów Wajdy i Konwickiego zbudował fiński reżyser Martti Puukko swój esej-poemat. Są w nim nie tylko refleksje...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
