![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
W śpiewie Alicii Keys zabrakło duszy
Amerykańska wokalistka postawiła na młodych słuchaczy. Z myślą o nich przygotowała dynamiczny show. Kto liczył na przebłysk jej soulowego geniuszu, wyszedł zawiedziony
Jak na dziewczynę, która doprowadza do płaczu samego Boba Dylana, Keys dała w sobotę w hali Bercy rozczarowujący występ. Stać ją na dużo więcej niż popowe widowisko z tańcem i nienagannie wyśpiewanymi piosenkami. To ona wiedzie prym wśród młodych soulowych wokalistek. Ma zdolności, wyczucie i niebywałą wyobraźnię – wszystko, czego potrzeba, by dorównać mistrzom.
Dylan w piosence z albumu „Modern Times” wyznał, że na myśl o niej nie może powstrzymać łez. Włączył ją do muzycznej arystokracji, mówiąc w wywiadzie: „Nie ma ani jednej rzeczy, która mi się w niej nie podoba”. Odkąd w 2001 roku Alicia Keys debiutowała fenomenalną płytą „Songs In A Minor”, mówiło się, że na swych młodziutkich ramionach dźwiga zbyt wielką głowę. Miała 20 lat, a dowiodła muzycznej erudycji, do której dochodzi się latami. Z rozdania nagród Grammy zabrała do domu pięć statuetek. Jest wspaniałą wokalistką, ale nie tylko o głos chodzi. Keys gra na pianinie jak giganci lat 60. i 70., a kiedy komponuje, powstają utwory dojrzałe, pełne.
Szybko i krótko
Trudno zrozumieć, dlaczego nie prezentuje ich głębi podczas trwającej trasy koncertowej. W Paryżu piosenki zabrzmiały płasko, okradzione z bogactwa, które czuć w nagraniach...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
