Uznany za niewinnego

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

źródło: centralne archiwum wojskowe

Kazimierz Graff w mundurze pułkownika LWP

Kazimierz Graff – prokurator wnioskujący w latach 40. o wyroki śmierci i obecny przy ich wykonaniu. Zastępca naczelnego prokuratora wojskowego odwołany w 1951 r. za odmowę sporządzenia aktu oskarżenia w spreparowanej sprawie. Uznany za niewinnego w procesach wszczętych przez IPN

Historia jego życia mogłaby zaczynać się od takiej opowieści. Lata 20. Mały chłopiec jeździ na rowerku po podwórku kamienicy w Alejach Jerozolimskich w Warszawie. Rozpędza się, koła się kręcą. Aż nagle zatrzymuje się na idącej do klatki schodowej eleganckiej kobiecie. Malec przeprasza. Kobieta odpowiada: „Nie szkodzi”, głaszcze jego czuprynę, idzie dalej. Tak poznał Hankę Ordonównę, sąsiadkę.

Inna opowieść. Potańcówka. Młodzi chłopcy z Gimnazjum Reja (przed wojną było wyłącznie męskie) zapraszają panienki z Gimnazjum Szachtmajerowej, do którego uczęszczają „pierwsze córki Rzeczypospolitej”. Zjawia się Jadwiga Piłsudska. Syn stróża z nią tańczy, syn rzeźnika następuje mu na nogę. Chłopcy wymieniają „uprzejmości”, a z Piłsudską na parkiecie zostaje ten trzeci, czyli on.

Ale Kazimierz Graff jest bohaterem zupełnie innej, znacznie trudniejszej opowieści. Jako prokurator przy wydziale spraw doraźnych sądu w Siedlcach w 1946 r. osobiście uczestniczył w egzekucjach. Wnioskował o karę śmierci dla Stanisława Sojczyńskiego ps. Warszyc i siedmiu ludzi z jego oddziału.

Kazimierz Graff mówi o sobie, że nie był święty. Nie ma też jednak poczucia, by był dużym łajdakiem. Irytuje go tylko, że IPN niepotrzebnie się trudzi

Od września 1949 r. do listopada 1951 r. był zastępcą naczelnego prokuratora wojskowego Stanisława Zarako-Zarakowskiego. – Gdyby...