Pawim piórem pisane

autor zdjęcia: Janusz Kapusta

źródło: Fotorzepa

Mało kto oprze się pokusie publikacji dzienników ludzi władzy, zwłaszcza tych najgorszych. Nawet jeśli do końca nie wiadomo, kto je napisał

Zło jest ciekawsze od dobra, prawda? Nawet w literaturze, zwłaszcza w literaturze, bo jak inaczej tłumaczyć popularność takich dzieł jak dzienniki polityków. Zwłaszcza złych polityków, czyli zdecydowanej większości. Są oczywiście różnice między, powiedzmy, Tonym Blairem, Wojciechem Jaruzelskim i Benito Mussolinim, ale ich wspomnienia w chwili publikacji stają się równie łakomym kąskiem dla czytelników, którzy wierzą, że w słowach głównych aktorów najważniejszych wydarzeń współczesności odnajdą odpowiedzi na nurtujące ich pytania.

Gazeta „Libero" rozpoczęła właśnie publikację dzienników Mussoliniego, a Włosi po raz kolejny dokonują egzegezy dorobku politycznego i kryminalnego Duce, zastanawiając się, jak to możliwe, że miliony poważnych ludzi uwierzyły postaci, która od lat buja gdzieś na granicy gatunków, gdzieś między obyczajowym wodewilem z klaunem w roli głównej i politycznym thrillerem o faszystowskim psychopacie. Najciekawsze, że gazeta „nie przesądza o autentyczności" wspomnień Mussoliniego, innymi słowy, możliwe, że to, co opublikuje „Libero" w najbliższych tygodniach, nie jest zapisem myśli autora, tylko nie wiadomo czym. To oczywiście nie przeszkadza czytelnikom emocjonować się zapiskami Duce, a niektórym nawet wierzyć, że pomogą one Włochom lepiej zrozumieć własną historię.

Na początek dobrze byłoby...