Noc Kupały

źródło: Archiwum

Z pasa łęgów między wsią a lasem unoszą się opary w kształcie dziwożony

Dziennik Północny

18 czerwca

Jeszcze o podróżowaniu. Pewna starsza pani zapytała mnie dwa lata temu po spotkaniu autorskim w Gdańsku, czy Martusza nie będzie kotwą w moim życiu. Bo jak z maleńkim dzieckiem wałęsać się po Rosji, gdzie na drogach strzelają się i prostytuują się, po jakichś zakazanych zonach i zarażonych terytoriach typu Czarnobyla, po błotach, gdzie komary i meszki żrą żywcem, i tak dalej... A jeśli nie zamierzam się włóczyć, to o czym będę pisał? Przecież tropów na jednym miejscu wydeptywać się nie da. W jednym miejscu można tylko dreptać w kółko.

Niemal spadłem z krzesła na takie dictum. Poraził mnie zwłaszcza obraz Rosji w głowie tej pani, choć szybko się okazało, że przyszła na spotkanie po lekturze Hugo-Badera. Natomiast co do kotwicy, spróbowałem wyjaśnić, że na odwrót, dopiero teraz zaczyna się w moim życiu wielka jazda! Po pierwsze, to powrót do korzeni, do początków języka i kształtowania się uma, gdyż obcując z Martuszą, baczę na to, czego nie mogłem obserwować u siebie. Po wtóre, to cudowna podróż do własnego dzieciństwa, do krainy czarów i baśni Andersena oraz braci Grimm, które mi babcia czytywała wieczorami do snu,...