Reżyser, który szedł prostą drogą

autor zdjęcia: Maciej Kosycarz

źródło: KFP

źródło: EAST NEWS

„Do widzenia, do jutra” (1960). Debiut reżyserski o marzeniach młodej polskiej inteligencji w drugiej połowie lat 50. Narracyjne eksperymenty i improwizowane sceny przywodzą na myśl dokonania francuskiej Nowej Fali. W głównej roli Zbigniew Cybulski

źródło: EAST NEWS

„Trzeba zabić tę miłość” (1972). Magda (debiut Jadwigi Jankowskiej-Cieślak) i jej chłopak, wchodząc w dorosłość, stykają się z obłudą i brutalnością peerelowskiej rzeczywistości. Film zapoczątkował nurt kina moralnego niepokoju

źródło: Forum

„Stawka większa niż życie” (1967 – 1968). Jeden z najsłynniejszych seriali w historii polskiej telewizji. Polak (Stanisław Mikulski) pracujący na rzecz ZSRR podszywa się pod Niemca Hansa Klossa i zostaje oficerem Abwehry. Morgenstern nakręcił dziewięć z 16 odcinków

źródło: EAST NEWS

„Kolumbowie” (1970). Adaptacja pierwszych dwóch tomów powieści Romana Bratnego „Kolumbowie. Rocznik ’20” o pokoleniu młodych żołnierzy i konspiratorów z Armii Krajowej. Znakomite kreacje stworzyli Władysław Kowalski i Jan Englert

źródło: PAP/CAF

„Polskie drogi” (1976 – 1977) Epicka opowieść o losach Polaków w czasie wojny. Głównymi bohaterami są porucznik Niwiński (Karol Strasburger) i Kuraś (Kazimierz Kaczor). W latach 70. i 80. jeden z najbardziej popularnych seriali TVP

Zmarł Janusz Morgenstern, współtwórca polskiej szkoły filmowej

Jego filmy „Do widzenia, do jutra", „Trzeba zabić tę miłość", „Godzina W", podobnie jak seriale „Kolumbowie" czy „Stawka większa niż życie", weszły do historii polskiego kina. W pamięci przyjaciół Janusz Morgenstern pozostanie jako człowiek życzliwy i uśmiechnięty. Do ostatnich dni bardzo młody. Artysta, który nie żył przeszłością i nie zasklepiał się w żadnym sposobie myślenia, lecz – ciekawy świata i otwarty na współczesność – umiał pytać i wątpić.

Dwa lata temu zrobił na motywach powieści Janusza Andermana „Mniejsze zło" – film o przełomie lat 70. i 80. Wpisywał się w nurt rozliczeń, na jakie zdobyli się w tym czasie jedynie nieliczni twórcy, młodsi od niego o dwa pokolenia. Ale taki właśnie był zawsze. Trochę osobny, przełamujący stereotypy i bariery.

Mawiał, że urodził się kilka razy. Pierwszy raz 16 listopada 1922 roku, w Mikulińkach, niedaleko Tarnopola. Wojna zastała go na Podolu. Nigdy o tym czasie nie  mówił, ale nosił w sobie traumę: wspomnienia śmierci rodziców, ukrywania się, obozu, gdzie pracował w kolumnie tłukącej kamienie, potem służby wojskowej, z której zwolniono go dopiero pod koniec lat 40. To wszystko zaważyło na  jego życiowych decyzjach, nawet wyborze zawodu.

Chciał pracować w plenerze, bo przestrzeń kojarzyła mu się...