Jesteś za młody, żeby umierać

autor zdjęcia: Krzysztof Skłodowski

źródło: Fotorzepa

źródło: PAP/DPA

Ruiny kościoła św. Jacka, zima 1947 roku

Rozmowa ze Zbigniewem Galperynem, powstańcem warszawskim

Jest takie stare żołnierskie powiedzenie, że nigdy się nie słyszy kuli przeznaczonej dla siebie.

Zbigniew Galperyn: Wygląda na to, że to prawda. 24 sierpnia 1944 roku walczyłem w pasażu Simonsa u zbiegu Długiej i Nalewek. Do bramy wdarli się Niemcy, walili do nas z  broni maszynowej i rzucali granatami. Musieliśmy się wycofać w głąb pomieszczeń. Przede mną biegł kolega i nagle został postrzelony. Spadł mu z głowy hełm, uderzył w ziemię i potoczył się pod  moje nogi. Nie miałem już szans przeskoczyć. Potknąłem się i przewróciłem. Nagle zrobiło mi się gorąco.

Trafili pana?

W obie nogi. Rzeczywiście, nie słyszałem, by cokolwiek nadlatywało, wokół był straszny huk. Eksplozje, kanonada, krzyki. Nie czułem żadnego bólu, próbowałem wstać. Podniosłem się na łokciach, ale nic więcej nie byłem w stanie zrobić. Nogi odmówiły posłuszeństwa. Doszło do  mnie, że zostałem postrzelony. Na szczęście koledzy to zauważyli. Złapali mnie za ręce i przeciągnęli tych kilka brakujących metrów.

Został pan opatrzony?

Przy moim batalionie „Chrobry I" był lekarz, a właściwie student medycyny. To on opatrzył mi rany.

Jak wyglądała taka powstańcza...