Płeć maszynki do głosowania

autor zdjęcia: Adam Jankowski

źródło: Reporter

Promieniejący „gabinet cieni Kongresu Kobiet” od lewej: Danuta Waniek, Barbara Labuda, Kazimiera Szczuka, Małgorzata Fuszara, Henryka Bochniarz, Danuta Hübner

autor zdjęcia: Marian Zubrzycki

źródło: Fotorzepa

Magdalena Środa (członkini think-tanku Ruchu Palikota)

autor zdjęcia: Marian Zubrzycki

źródło: Fotorzepa

Ministra Joanna Mucha (PO)

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Beata Szydło (PiS)

Znakomita większość posłów robi to, co im kierownictwo partii każe. Niezależnie od tego, czy są kobietami, czy mężczyznami

Z parytetami dla kobiet jest tak jak z każdą inną sprawą o charakterze światopoglądowym – przeciwnicy i zwolennicy tego rozwiązania od 20 lat używają tych samych argumentów i nie są w stanie przekonać się nawzajem do swoich racji.

W kwietniu tego roku Instytut Spraw Publicznych zorganizował debatę na temat parytetów dla kobiet w polityce. Padły te same argumenty co zwykle. Zwolennicy twierdzili, że gdyby nie takie mechanizmy, to udział kobiet i mężczyzn w parlamentach wyrównałby się dopiero za 50 lat. Przeciwnicy – że parytety sprawiają, iż kobiety są traktowane jak kandydaci specjalnej troski. Beata Szydło, wiceprzewodnicząca PiS, dowodziła, że żadne mechanizmy wspomagające kobiety nie są potrzebne. – Wystarczy determinacja i praca na swoją pozycję w regionie i partii – mówiła.

Ten argument też od lat jest używany przez przeciwniczki kwot, które zdają się mówić: patrzcie na mnie, doszłam tam, gdzie doszłam, bez żadnego wspomagania instytucjonalnego. I nadal nie potrzebuję protezy w postaci parytetów.

Z kolei zwolenniczki takiego mechanizmu są zdania, że polityka zdominowana przez mężczyzn jest gorsza i mniej demokratyczna niż taka, którą prowadziłyby solidarnie obie płcie.

Ale bardziej interesujący wydaje się tu...