Wielka liberalna inkwizycja

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

Wolność słowa jest jak samochody Forda na początku ubiegłego wieku. Można wybrać każdy kolor, pod warunkiem że jest on czarny. Dziś natomiast można mówić, co się chce, ale tylko w ramach paradygmatu liberalnego.

Tomasz P. Terlikowski

Mit wielkiej inkwizycji wciąż trzyma się mocno. Opowieści o krwiożerczych zakonnikach, którzy z okrucieństwem w oczach wyszukiwali najmniejsze ślady herezji, by później móc jej przedstawicieli usmażyć na pięknych stosach – nadal krążą (w mniej lub bardziej radykalnych wersjach) wśród liberalnych i lewicowych komentatorów i publicystów.

I choć niewiele lub nic nie mają one wspólnego z rzeczywistością, to błyskawicznie inkwizytorem zostaje okrzyknięty każdy, kto uznaje, że homoseksualizm jest grzechem, operacja zmiany płci w istocie płci nie zmienia, a związki osób tej samej płci są jałowe (czyli bezpłodne). I dla krzyczących nie ma nawet znaczenia, czy osoba taka jest czy nie jest katolikiem, a nawet jakie ma poglądy. Ważne jest tylko to, że są one odmienne od liberalnych.

Prostytucja okazuje się „fajną zabawą" i sposobem na wyzwalanie Polski z okowów zacofania i konserwatyzmu.

Zabawne w całej tej sytuacji jest jednak przede wszystkim to, że najwięcej o zagrożeniu „nową inkwizycją" mówią ci, którzy dzielnie – i to niekiedy od lat – funkcje inkwizytorskie pełnią. Współcześnie bowiem to właśnie lewica i obóz postępowy wykształciły w sobie umiejętności konieczne do odkrywania i denuncjowania „herezji" i publicznego palenia (a może trzeba powiedzieć łagodniej...