Soborowe zerwanie

źródło: AP

Święcenia kapłanów w Econe, głównej siedzibie lefebrystów. Rok 2009.

źródło: EAST NEWS

Arcybiskup Marcel Lefebvre w roku 1998: rozpacz zerwania

źródło: Plus Minus

„Najnowsze paradoksy” Henri de Lubac, przeł. Katarzyna Dybeł, Arkadiusz Ziernicki, WAM, Kraków 2012

Czy Sobór Watykański II zatarł granice dobra i zła oraz doprowadził do sytuacji, w której „błąd, nawet najpoważniejszy, gorszący i szkodzący innym może mieć publiczną rację bytu”?

W pierwszych dniach jesieni 1964 roku, kiedy na dobre trwała już trzecia z czterech sesji Soboru Watykańskiego II, przedstawiono ojcom soborowym drugą wersję schematu dokumentu o wolności religijnej. Głosowaniem została objęta dopiero czwarta wersja schematu przyszłej deklaracji „Dignitatis humanae", jednak już pierwsza z debat, z września 1964, ujawniła publicznie liczne kontrowersje znane wcześniej członkom komisji przygotowawczej i ekspertom. Doszło też wtedy do symbolicznych z dzisiejszej perspektywy polemik, jak choćby tej, którą możemy znaleźć w wydanym niedawno nakładem jezuickiego wydawnictwa WAM zbiorze tekstów „Najnowsze paradoksy" wybitnego przedstawiciela „nowej teologii", późniejszego kardynała, jezuity, ojca Henri de Lubaca.

De Lubac, będąc ekspertem Soboru, na prośbę niektórych z ojców przygotował krytykę polemiki, jaką wobec schematu o wolności religijnej przedstawił jeden z liderów konserwatywnej frakcji „Coetus Internationalis Patrum" arcybiskup Marcel Lefebvre. René Laurentin, inna znakomita postać francuskiej teologii, określił wystąpienie Lefebvre'a jako „najsilniej sprzeciwiające się schematowi".

Religia a dobro wspólne

By lepiej zrozumieć ciągnące się latami kontrowersje wokół „Dignitatis humanae", przyjrzyjmy się głównym punktom krytyki ówczesnego biskupa Tulle i...