Chcę, żeby Polacy zobaczyli, jak żyjemy

źródło: Sundance Channel

źródło: AFP

Butch Cassidy i Sundance Kid 1969

źródło: AFP

Żądło 1973

źródło: AFP

Wielki Gatsby 1974

źródło: AFP

Wszyscy ludzie prezydenta 1976

źródło: AFP

Pożegnanie z Afryką 1985

źródło: AFP

Zaklinacz koni 1998

Robert Redford, wybitny amerykański aktor 
i reżyser, o gwiazdorstwie, przyjaźni z Paulem Newmanem i festiwalu Sundance.

Rz: Mógł pan być sportowcem albo malarzem. A jednak został pan aktorem i reżyserem. Czy zdarzył się w pana życiu moment, w którym żałował pan tej decyzji?

Robert Redford: Chyba tylko na początku. Miałem 18 lat, gdy znalazłem się w Europie i studiowałem na Akademii Sztuk Pięknych. To była moja wielka pasja. Aktorstwo przyszło nieoczekiwanie, razem z jakąś przypadkową propozycją. Potem długo się wahałem, czemu poświęcić życie. Postawiłem na aktorstwo, ale żałowałem. Dopiero po jakimś czasie pomyślałem, że jestem na właściwej drodze. Wtedy żal zmienił się w wiarę, że mój zawód to błogosławieństwo. A poczucie straty? Pojawia się co jakiś czas, ale związane jest głównie z miejscami. Wielokrotnie się przeprowadzałem, za każdym razem czując niepewność i dyskomfort. Ale potem zaczynałem lubić nowe otoczenie. Z biegiem lat zrozumiałem, że tak musi być. Niewielu ludzi spędza dzieciństwo, dojrzewa, a potem starzeje się w tym samym domu, w którym się urodziło.

Wielu aktorów z pańskiego pokolenia z nostalgią wspomina lata 70. Szczyt pana kariery przypadł na ten sam czas. „Butch Cassidy i Sundance Kid" to rok 1969, a potem były wielkie przeboje z „Żądłem" na czele. Hollywood kwitł. Tęskni pan za tamtym czasem?

Kino mainstreamowe było wtedy inne niż dzisiaj, znacznie bardziej różnorodne. Powstały filmy...