Malarze niemieckiej duszy

źródło: bridgeman art library

Madonna Rafaela? Nie. Juliusa Schnorra von Carolsfelda

źródło: bridgeman art library

W Trzeciej Rzeszy nie ma miejsca na niedoskonałość. Kadr z filmu „Olympia” Leni Riefenstahl

źródło: bridgeman art library

Zafascynowany południem Johann Wolfgang von Goethe. Portret pędzla Johanna Tischbeina

źródło: AFP

Film Leni Riefenstahl i powrót do antyku

źródło: Wikipedia

Narodziny ekonomicznej potęgi. „Walcownia żelaza” Adolfa Menzla

Przeszłość jest częścią teraźniejszości i bez niej nie zrozumiemy tego, co nas dziś spotyka. Doskonale pokazują to dzieła niemieckich mistrzów zgromadzone w Luwrze na wystawie „De l’Allemagne, 1800–1939”.

Wystawa „De l'Allemagne, 1800–1939. De Friedrich à Beckmann" w paryskim Luwrze to nie tylko świetny pokaz dwóch wieków niemieckiej sztuki, lecz także opowieść o wyobraźni, związkach sztuki z historią i reakcjach artystów na współczesny im czas.

Powstała wystawa z historią w tle, co zresztą nie powinno specjalnie zaskakiwać. Jednak sztuka nie jest na niej traktowana jako ilustracja przełomowych wydarzeń ani jako uzasadnianie ideologicznych tez. Autorzy ekspozycji próbowali raczej pokazać, w jaki sposób niemieckie środowiska intelektualne i artystyczne odpowiadały na niepokoje i lęki swojego czasu. Do czego wykorzystywały sztukę i jak sami artyści widzieli swoją rolę w społeczeństwie.

Spadkobiercy Rzymian

De l'Allemagne" opowiada o trzech różnych Niemczech. Pierwsze to Niemcy końca XVIII wieku – mozaika niezliczonych państw i państewek, księstw i biskupstw, wreszcie wolnych miast. Tylko niektóre z tych państwowych tworów, jak Bawaria, Saksonia, a zwłaszcza Prusy, odgrywały znaczącą rolę międzynarodową. To Niemcy okresu oświecenia i romantyzmu, wojen napoleońskich i ruchów narodowo-wyzwoleńczych. Szukające nowoczesnej tożsamości narodowej w sytuacji braku zjednoczonego państwa z jego instytucjami i wspólnym systemem politycznym i prawnym.

Kultura, w tym sztuka, staje się więc jednym z...