Dzieci kapitana Żbika

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

Nostalgia za PRL wyrażana kolekcją „07 zgłoś się” na półce z Ikei, kubkiem z napisem „Pewex” czy koszulką z „bareizmem” może bawić, a nawet uczyć. Gorzej, jeśli oswaja 50 lat mrocznego reżimu, utrwalając jego obraz jako sielanki w najweselszym obozie Układu Warszawskiego.

Wyszperany w blogerskiej przestrzeni autentyk: – Wy to mieliście szczęście w życiu, wy mieliście nakazy pracy! – wyrzucał współczesny student swojemu wykładowcy „życiowy fart" w czasie dyskusji o życiu w czasach PRL.

Szok? Socjolodzy mogliby to nazwać ekstremalnie zinternalizowanym elementem socjalistycznego mitu, którego istota sprowadza się do stereotypu: „Nie lubię obecnego systemu, bo nie daje mi pracy, a tamten dawał".

Pozornie nic nowego. Ów mit zawiera tych elementów więcej: opiekę socjalną, bezpłatną oświatę i opiekę medyczną, wczasy dla każdego. Wszystko to miała zapewniać PRL. Ów mit, od czasu zmiany ustrojowej, pielęgnowało i pielęgnuje do dziś wielu Polaków. Ale ostatnie lata przyniosły w tym względzie przełom, bo jak wynika z logiki sondaży, wydaje się on Polakom coraz bardziej pociągający. Dodajmy, coraz młodszym Polakom, co wcześniej się nie zdarzało.

Paradoksalnie także tym, którzy PRL pamiętają słabo lub znają owe czasy – coś tam ze szkoły, coś z relacji rodziców, resztę z telewizji i Internetu.

Fascynacja z kontestacji

Jeszcze w 2003 r. badanie pracowni Pentor wskazało, że PRL pozytywnie oceniało wciąż mniej niż połowa Polaków (43 proc.), ale już wówczas wskazywano, że ocenę tę determinuje w większym stopniu status respondentów „tu i teraz" niż refleksja...