Siedem twarzy Janusza Palikota

źródło: Rzeczpospolita

Ruch Palikota balansuje dziś na granicy progu wyborczego.

Na początku października Ruch Palikota zostanie złożony do politycznego grobu. Co zamierza twórca formacji?

Jeśli polityczne przemiany Janusza Palikota łączyć ze zmianą jego garderoby, to zanosi się na rewolucję. Po fularze, pstrokatych krawatach i rozchełstanej koszuli, nadchodzi czas wąskiego śledzika.

Późny wtorkowy wieczór w Sejmie. Korytarze puste, bary i knajpy pozamykane na cztery spusty, bo posłowie zjadą się dopiero dzień później. W gabinecie Janusza Palikota jak zwykle unosi się zapach orientalnych kadzidełek – obsługa ma obowiązek je rozpalać jeszcze przed jego przyjściem. Palikot w nowym wcieleniu: w eleganckim, granatowostalowym garniturze, białej koszuli i modnym wąskim krawacie. – Tak, chcę wygrać wybory. Tak, chcę być premierem – mówi z pewnością, która nie przystaje liderowi ugrupowania walczącego o byt.

– Które to już pana wcielenie? – pytam, wskazując na błękitny krawat.

– Ostateczne – zarzeka się Palikot. – Badania pokazują, że ludzie nie traktowali tego poprzedniego Palikota poważnie. A ja chcę, żeby elektorat centrolewicowy – te 20 proc. ludzi, którzy odeszli od Platformy – zaczęli mnie uznawać za alternatywę dla Tuska. To niepowtarzalna szansa dla mnie i dla mojej partii.

Życie Palikota to wieczna ucieczka do przodu. Dokąd ucieka tym razem?

„Czego chcę? Dlaczego zabrnąłem w politykę? Dlaczego rzuciłem wszystko: ludzi, firmy, kontakty? Dlaczego zabrnąłem tak głęboko W CAŁKIEM NOWY ŚWIAT? Dokąd w nim zabrnąłem? Zabrnąłem? Co ja...