To nie jest ustawa przeciwko Wielkiemu Bratu

źródło: materiały prasowe

Wojciech Klicki

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Fotorzepa

Założenia do ustawy o monitoringu wizyjnym nie spełniają pokładanych w nich nadziei – pisze prawnik.

Przygotowany przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych projekt założeń jest bardzo potrzebny, ale czeka je jeszcze dużo pracy, jeśli chce spełnić własne obietnice i okiełznać monitoringową wolną amerykankę.

Czy faktycznie ograniczają

Monitoring wizyjny pociąga za sobą realne koszty: np. utworzenie w Warszawie zintegrowanego systemu monitoringu kosztowało 59 mln zł, jego utrzymanie w latach 2003–2012 pochłonęło ok. 104 mln zł, a roczny budżet stołecznego Zakładu Obsługi Systemu Monitoringu wynosi ok. 15 mln zł. Co więcej, z monitoringiem wiążą sięto także problemy psychologiczne związane z poczuciem bycia obserwowanym oraz społeczne, np. spadek wzajemnego zaufania i zjawisko rozproszenia odpowiedzialności, nazywane czasem społeczną znieczulicą. Najlepiej obrazują  je wyniki przeprowadzonych przez Fundację Panoptykon badań: w 2013 r. 35 proc. Polaków zgadzało się, że „jedną z zalet zastosowania monitoringu jest to, że nie trzeba się samemu o pewne rzeczy martwić. Jeżeli np. widzę, że ma miejsce jakaś kradzież albo bójka, to wiem, że nie muszę interweniować".

Kolejne systemy monitoringu, również finansowane ze środków publicznych, powstają bez kompleksowej analizy, czy kamery są najlepszą inwestycją w bezpieczeństwo, czy rzeczywiście mają wpływ na ograniczenie przestępstw....