Kiedy świadczenia są kompleksowe

Usługa pomocnicza nie jest celem samym w sobie, ale środkiem do lepszego wykorzystania czynności zasadniczej. Ich gospodarczą całość należy oceniać z punktu widzenia nabywcy. Jednak za prawidłową klasyfikację odpowiada usługodawca.

W praktyce w obrocie gospodarczym bardzo często występują sytuacje, gdy usługa nie ogranicza się do świadczenia o jednolitym charakterze, tylko składa się z kilku czynności. Nie ma jednak przepisów regulujących opodatkowanie takich transakcji w sposób szczególny. Dlatego jeśli przedmiot transakcji jest złożony z kilku świadczeń (np. obejmuje sprzedaż towaru i jego transport do klienta albo wykonanie różnych, niezwiązanych ze sobą usług – także objętych jedną umową), to nie budzi wątpliwości odrębne opodatkowanie każdej z wykonanych czynności. Taki sposób postępowania potwierdził TSUE. Trybunał stwierdził, że na gruncie podatku od wartości dodanej każde świadczenie należy co do zasady identyfikować jako niezależne (wyrok TSUE z 27 września 2012 r., C-392/11, Field Fisher Waterhouse; por. także wyrok NSA z 27 kwietnia 2012 r., I FSK 974/11).

Kiedy samodzielny charakter

Sytuacja komplikuje się, jeśli łącznie występuje kilka świadczeń, z których każde mogłoby mieć samodzielny charakter, a jednak z pewnych względów zostają wykonane w sposób „łączny". Mówi się wtedy o usługach złożonych albo kompleksowych. Nie chodzi tu oczywiście o podzielność świadczenia w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, lecz o szczególną zależność między wykonanymi czynnościami.

...