Miejsce pracy tylko zgodne z prawdą

Szerokie określenie w umowie miejsca pracy, które daje szefowi większą swobodę w dysponowaniu podwładnym, nie jest dopuszczalne wobec pracowników stacjonarnych.

W kodeksie pracy nie określono pojęcia „miejsce pracy". Pomocniczo można posłużyć się definicją czasu pracy, z której wynika, że miejscem wykonywania pracy jest zakład pracy lub inne miejsce poza zakładem wyznaczone do świadczenia pracy (art. 128 § 1 k.p.). Pracownik może więc wykonywać pracę w innym miejscu niż zakład pracy. Taka możliwość zachęca szefów do wskazywania jak najszerszego terytorium. Jest to dopuszczalne pod warunkiem, że rzeczywiście na tym terenie jest świadczona praca.

Wskazanie w umowie

Miejsce wykonywania pracy należy do warunków pracy i należy je określić w umowie o pracę (art. 29 § 1 pkt 2 k.p.). Nie jest to jednak tzw. konieczny element treści umowy o pracę jak rodzaj pracy. Oznacza to, że jeśli strony nie wskażą w umowie miejsca pracy, zazwyczaj przyjmuje się, że jest nim siedziba pracodawcy. Jeśli jednak podwładny zgłosi się do pracy w innym miejscu, np. w jakiejś jednostce organizacyjnej pracodawcy, i zostanie do niej dopuszczony, to będzie to jego miejsce pracy. Na tej samej zasadzie miejscem pracy jest ta jednostka organizacyjna, w której etatowiec stale wykonuje faktycznie całość lub większą część swoich obowiązków. Miejsce pracy nie musi być wyposażone w zaplecze socjalne, kadrowe i techniczne.

Określając miejsce...