Ta sama pora nocna, różne kwoty dodatków

Od stycznia 2016 r. wzrósł dodatek za godzinę pracy w porze nocnej, który nie może być niższy niż 20 proc. stawki godzinowej wynikającej 
z minimalnej płacy. Jest to jednak tylko dolne ograniczenie tego świadczenia. Pracodawca może uregulować zasady jego wypłaty dużo korzystniej.

Anna Borysewicz

Przez pracę w porze nocnej należy rozumieć tę odbywającą się między godz. 21 a 7 (art. 1517 § 1 k.p.). W tych granicach porę nocną należy ustalić w regulaminie pracy bądź układzie zbiorowym. Jeżeli w zakładzie nie ma takich aktów, to wyznaczenie godzin nocnych leży w gestii zatrudniającego, ale pora nocna nie może trwać krócej niż 10 godzin.

Osobą pracującą w nocy jest pracownik, którego rozkład czasu pracy obejmuje w każdej dobie co najmniej 3 godziny pracy w porze nocnej lub którego minimum 1/4 czasu pracy w okresie rozliczeniowym przypada na porę nocną (art. 1517 § 2 k.p.).

Wyższa stawka za godzinę

Pracownikowi świadczącemu zadania służbowe w porze nocnej przysługuje – oprócz normalnej pensji – dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20 proc. stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów (art. 1518 § 1 k.p.). Nie ma przeszkód, aby ten dodatek podnieść na podstawie np. uregulowań układu zbiorowego lub regulaminu pracy, regulaminu wynagradzania bądź umowy. Niedopuszczalna jest natomiast modyfikacja w tym zakresie na niekorzyść pracownika. Jeżeli zatem w umowie o pracę etatowiec zrezygnuje z wypłaty w przyszłości tego dodatku albo zgodzi się na jego wypłatę w wysokości niższej niż wynikająca z art. 1518...