Lektury pełne piórek i puchu

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Ten bogaty zestaw świeżo wydanych książek pokazuje, że można pisać o ptakach tak jak o ludziach. I by nie powstała ani bajka, ani podręcznik do zoologii.

Unoszenie, oblatywanie, obserwowanie i uwabianie. Wbrew pozorom to nie są terminy zaczerpnięte z lekcji w szkole lotniczej, tylko nazwy poszczególnych etapów sztuki oswajania jastrzębi, zwanej też układaniem. Pisze o nich Angielka Helen Macdonald w przetłumaczonej właśnie na język polski książce „J jak jastrząb".

Fascynujące dzieło Macdonald zostało wyróżnione licznymi nagrodami literackimi. Chociaż „ptasia" książka wydaje się czymś nietypowym, to wbrew pozorom nie jest ewenementem.

Ptaki inspirują poetów i prozaików od dawna. Już Ezop w swoich bajkach przypisywał ptakom cechy ludzkie. I zazwyczaj były to słabości. Pisał na przykład, że kawka lubi się stroić w cudze piórka. O złowieszczej naturze kruków słynny poemat stworzył Edgar Allan Poe.

Czesław Miłosz poświęcał ptakom nie tylko wiersze, ale także słynną „Dolinę Issy" o młodości spędzonej na Litwie. Tytuł „Ptaki" nosiła powieść norweskiego autora Terjei Vesaasa, którą na ekran przeniósł reżyser Witold Leszczyński, ale zmienił tytuł na „Żywot Mateusza".

Ptasich...