Seks to moja druga natura

autor zdjęcia: Joanna Mieszko

źródło: PGS

autor zdjęcia: Krzysztof Wilczyński

źródło: Muzeum Narodowe w Warszawie

„Wielka trumna”, 1988, olej, akryl na płótnie

autor zdjęcia: Magdalena Małyjasiak

źródło: PGS

„Obraz nr 393”, 2017, olej na płótnie, kolekcja dra Piotra Ziajki

autor zdjęcia: Magdalena Małyjasiak

źródło: PGS

„Świątynia Opatrzności”, 1985, olej na płótnie

W Sopocie u podnóża mola w salach Państwowej Galerii Sztuki czynna jest ekspozycja 75x75. To wielka wystawa jubileuszowa Edwarda Dwurnika, jednego z najbardziej znanych i cenionych polskich malarzy współczesnych, artysty równie barwnego i kontrowersyjnego jak jego sztuka.

Ekspozycja przypomina, że mamy do czynienia z jednostką bezpruderyjną, którego twórczość stała się ważnym elementem pejzażu polskiej kultury, i to zarówno masowej, jak i wysokiej. Ciekawy paradoks.

Edward Dwurnik nigdy nie ukrywał, że jednym z najbardziej inspirujących artystów był dla niego słynny Nikifor Krynicki.

– Nikifor mnie zafascynował – mówi mi dziś Dwurnik. – Pokazał, w jaki sposób tworzyć obraz, kreślić rysunek, robić tzw. podmalówkę, jak posługiwać się cienkim pędzelkiem. Przyjechał do nas na Akademię ze swoim opiekunem, usiadł i zaczął malować. I mimo że dawno odszedł z tego świata, mam wrażenie, że utrzymuję z nim jakiś szczególny rodzaj kontaktu, że łączy nas wciąż nić porozumienia.

Prace Nikifora zobaczył po raz pierwszy w 1965 roku na wystawie w Kielcach. Swój „Rysunek nr 1" Dwurnik wykonał w czerwcu tego samego roku pod wpływem tamtej wystawy. Tak powstała praca, od której obchodzący w tym roku 75. urodziny artysta datuje swoją twórczość. Mówi, że od Nikifora przejął groteskowość i pewien dosadny realizm. Do tego dochodzi operowanie rysunkową formą. Bliska jest mu też postawa antyestety. I wielka pracowitość. Do dziś, jak obliczył, namalował około 8 tysięcy obrazów.

Patrząc na twórczość Edwarda Dwurnika, trudno oprzeć się wrażeniu, że malowanie jest jego wielką pasją, która...