Kłopoty finansowe rewidują kontrakty

Przy negocjowaniu i zawieraniu umów strony powinny aktualnie zrezygnować ze stosowania klauzul zastrzegających kary umowne na wypadek odstąpienia 
w razie problemów płatniczych kontrahenta.

Kara umowna jest konstrukcją prawną powszechnie stosowną w różnego rodzaju kontraktach. Swą popularność zawdzięcza przede wszystkim temu, że zastrzeżenie w kontrakcie kary umownej pozwala wierzycielowi dochodzić od dłużnika określonej z góry (lub dającej się wyliczyć) sumy pieniężnej, bez konieczności przeprowadzania często niepewnego co do rezultatu, skomplikowanego, długotrwałego oraz kosztownego postępowania dowodowego, w celu wykazywania wysokości poniesionej szkody. Kara umowna to także skuteczny instrument dyscyplinowania kontrahenta do właściwego i przede wszystkim terminowego wykonania zobowiązania. Szczególnie w branży budowlanej kary umowne są od lat kontraktowym standardem. Wiele umów – a praktycznie każdy kontrakt budowlany – zawiera również postanowienia dające stronie prawo odstąpienia od umowy, w przypadku gdy kontrahent nie wykonuje lub nienależycie wykonuje swoje zobowiązania. Niejako na „skrzyżowaniu" klauzul o karach umownych oraz o odstąpieniu od umowy funkcjonują w kontraktach postanowienia uprawniające jedną ze stron do odstąpienia od umowy w razie braku płatności lub opóźnień drugiej strony ze spełnieniem tego świadczenia oraz do naliczenia kary umownej w razie skorzystania z prawa odstąpienia. Stosowanie takich postanowień umownych jest masowe, mimo iż w orzecznictwie sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego zarysowały się dwa stanowiska, odmiennie oceniające...