Pierwsze nosorożce w Europie

źródło: materiały prasowe

źródło: materiały prasowe

Albrecht Dürer „Nosorożec”, 1515 r, drzeworyt

Wydawał się bardzo spokojny w swym usposobieniu, dozwalał się bowiem chwytać za dowolną część ciała. Bywa jednak rozjuszony, gdy się go uderzy lub gdy odczuwa głód, a w obu wypadkach ułagodzić go można tylko podaniem wiktuałów.

Pierwszy nosorożec, jaki pojawił się w Europie w ciągu tysiąca trzystu lat od upadku cesarstwa rzymskiego, przybył do Lizbony 20 maja 1515 roku, jako dar przekazany przez sułtana Gudźaratu Muzaffara II Afonsowi de Albuquerquemu, zarządcy portugalskich Indii, niejako na pocieszenie po tym, jak sułtan odmówił Portugalczykom pozwolenia na budowę fortecy na wyspie Diu. Albuquerque z kolei posłał zwierzę swemu królowi, Manuelowi I Szczęśliwemu, koneserowi egzotyki. Dom Manuel wnet poddał weryfikacji znane zapewnienie Pliniusza, że nosorożec i słoń to śmiertelni nieprzyjaciele i że nosorożec wbiegnie pod nogi słonia, rogiem rozpruwając miękkie podbrzusze przeciwnika. Obu ustawiono w ringu 3 czerwca. Nosorożec stał nieruchomo, a słoń odszedł na bok.

Niemniej nosorożec wzbudził sensację. Nie minęły dwa miesiące, a florencki lekarz opublikował opiewający go pean w dwudziestu jeden strofach typu ottava rima. Cesarz Maksymilian polecił sporządzenie rysunku nosorożca na marginesie swojego modlitewnika. Rafael umieścił go na fresku w Watykanie przedstawiającym stworzenie zwierząt. Ktoś, nie wiadomo kto, wysłał szkic bestii Albrechtowi Dürerowi w Norymberdze, a wersja tego artysty, ukazująca zwierzę w ciężkim pancerzu (Dürer projektował zbroje), pozostawała standardowym wizerunkiem nosorożca przez wieki, chociaż Dürer nigdy nie widział żywego okazu.

W grudniu 1515 roku Dom Manuel dał wyraz...