Uśmiech Henryka Wujca też odszedł

źródło: studio rp.pl

Henryk Wujec (1941–2020)

Torba konduktorka przewieszona niedbale przez ramię, rozpięty szary sweter, koszula w kratę, sztruksy. W torbie bibuła, ale tylko po kilka kartek, żeby znowu nie było za co dostać wyroku. W drugiej połowie lat 80., kiedy go spotkałam – dla mnie wtedy legendę Solidarności – na ulicy Górskiego w Warszawie, Henryk był już po dwóch wyrokach.

Chodzili za nim bezustannie, a on potrafił stać się niewidzialny, zniknąć w bramie, wpasować w mur. Swoje załatwiał i znowu wypływał na powierzchnię: do żony Ludki, do syna Pawła. Bo dom był opozycyjny oficjalnie, stamtąd zawsze wracało się „z ogonem". A ci, którzy byli już namierzeni i nie musieli się ukrywać, mogli liczyć na ciekawą rozmowę. Kiedy Henryk zaczynał zdanie, to kończyła je Ludmiła albo odwrotnie (nawet jeśli to było zakończenie...