Czy pracodawca, rozwiązując stosunek pracy, zawsze musi postępować nienagannie?

Przyjmowana w orzecznictwie SN zasada „czystych rąk” zakłada konieczność oceny zachowania pracodawcy formułującego zarzut nadużycia prawa przez pracownika i odpowiedź na pytanie, czy po stronie pracodawcy doszło do naruszenia zasad współżycia społecznego, a jeśli tak to jak głębokie naruszenie tych zasad wystąpiło.

Wykorzystując utrwaloną w orzecznictwie zasadę „czystych rąk”, nie może domagać się ochrony na podstawie art. 8 kodeksu pracy ten, kto sam narusza zasady współżycia społecznego. Zasadę tę można streścić w sposób następujący: osoba nieuczciwa nie powinna móc skutecznie powoływać się na cudzą nieuczciwość jako podstawę swojej obrony na podstawie art. 8 k.p. (post. SN z 26 maja 2020 r., I PK 145/19). Przepis art. 8 k.p. jest środkiem ochrony przed żądaniami „nieuczciwego” powoda, a wymóg „czystych rąk” odnosimy do pozwanego.

Podstawą jej stosowania jest art. 8 k.p., zgodnie z którym nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony (przepis ten stanowi odpowiednik art. 5 k.c.). Konstrukcja nadużycia prawa obejmuje przypadki, w których zachowanie danego podmiotu odpowiada prawu – to jest spełnia formalnie wszystkie wymagania przewidziane przepisem prawa, natomiast z innych – pozaprawnych – względów (np. społecznych czy moralnych) zachowanie to nie zasługuje na ochronę prawną (wyr. SN z 20 stycznia 2011 r., I PK 135/10)

Te dwie klauzule generalne umożliwiają uniknięcie sytuacji, w których stosowanie prawa doprowadziłoby do skutków niemożliwych do...