Nieprzyzwoity zachwyt nad kością słoniową

„Kość słoniowa – handlowa nazwa ciosów słonia i mamuta, kłów morsa i hipopotama, służących do wyrobu różnych ozdobnych przedmiotów i do rzeźb już w epoce kamiennej, na starożytnym Bliskim Wschodzie i w zasięgu kultury egejskiej, oraz w Chinach, a w Europie Zach. aż do XVIII w.”.

(Władysław Kopaliński, „Słownik mitów i tradycji kultury”)

Zanim człowiek poznał złoto w IV tysiącleciu p.n.e., za najpiękniejszą spośród rzeczy materialnych uchodziła właśnie kość słoniowa. Już w czasach „jaskiniowców”, czyli 32–30 tys. lat temu, wykonywano z niej figurki zwierząt, wówczas bezcennych, bez których ludzkość nie byłaby w stanie przetrwać. We francuskiej jaskini w Brassempouy odkryto misternie wyrzeźbione z ciosu mamuta włochatego (ok. 30 tys. lat temu) popiersie kobiety.

W czasach historycznych zachwyt tym surowcem nie zmalał, wręcz przeciwnie: furorę robiła  chryzelefantyna (z greckiego chrysós – złoto i elephás – słoń), czyli technika tworzenia posągów; kością słoniową pokrywano twarz i odsłonięte części ciała w Egipcie, Mezopotamii, na Krecie, w Atenach; grabiono te posągi,...