Santiago, miasto św. Jakuba

źródło: Rzeczpospolita

Sarkofag św. Jakuba ozdobiony jest srebrem i złotem

źródło: Rzeczpospolita

Fronton katedry św. Jakuba w Santiago de Compostela

autor zdjęcia: bogusław chrabota (5)

źródło: Rzeczpospolita

Ołtarz główny katedry nad grobem św. Jakuba

źródło: Rzeczpospolita

Wywodzący się z ikonografii muszli znak Szlaku św. Jakuba

źródło: Rzeczpospolita

Krzyż w katedrze św. Jakuba z inskrypcją: „Znak zbawienia, w którym jest życie i śmierć”

To miejsce już IX w. stało się jednym z trzech najważniejszych celów pielgrzymek chrześcijan – po Rzymie i Ziemi Świętej. Dowody znajdujemy nie tylko w Composteli, ale też na monetach Karola Wielkiego.

Wilhelm X Święty (1099–1137), książę Akwitanii i Gaskonii, hrabia Poitiers, syn księcia Wilhelma IX Trubadura i Filipy, córki Wilhelma IV, hrabiego Tuluzy, był jednym z największych feudałów Europy. Ziemie przez niego kontrolowane równały się z domenami królów i cesarzy. Urodzony w roku zdobycia przez krzyżowców Jerozolimy, w przeciwieństwie do swojego ojca nigdy nie wziął udziału w krucjacie, ale też nie miał – jak on – złej reputacji lekkoducha i dziwkarza. Był bliski sprawom Kościoła, ale swój akwitański dwór uczynił kulturalnym sercem Europy. Był mecenasem trubadurów, muzyków, kronikarzy i poetów. Sam dobrze wykształcony dbał o edukację swoich córek, co było wyjątkiem w ówczesnej Europie, gdzie większość władców była analfabetami.

Miał dwie córki, z których starszą, Eleonorę zwaną Akwitańską, uważa się za jedną z najwybitniejszych i najpiękniejszych kobiet w historii średniowiecznej Europy. Była żoną dwóch królów: francuskiego Ludwika VII i angielskiego Henryka II Plantageneta. Urodziła w sumie jedenaścioro dzieci, w tym licznych późniejszych władców, m.in. Henryka Młodego Króla, Ryszarda Lwie Serce i Jana bez Ziemi. Zmarła w wieku ok. lat 82...