Bywałem „czarną postacią”

Do dzisiaj nie zapadło orzeczenie ETPC czy TSUE, z którego by wynikało, że Izba Odpowiedzialności Zawodowej nie jest sądem – mówi Wiesław Kozielewicz, były prezes tej izby, dziś sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku.

Po 47 latach pracy w wymiarze sprawiedliwości i 45 latach orzekania przeszedł pan 9 grudnia w stan spoczynku. Będzie panu brakować sądu czy raczej zamierza pan cieszyć się wolnością?

Rzeczywiście 8 grudnia, ok. godziny 16, po ogłoszeniu orzeczenia w sprawie o uchylenie immunitetu prokuratora o sygnaturze I ZI 40/23, wstałem, zdjąłem sędziowski łańcuch i po ucałowaniu wizerunku orła położyłem łańcuch na sędziowskim stole. Tym symbolicznym gestem zamknąłem okres sprawowania przeze mnie wymiaru sprawiedliwości.

Dzień później, 9 grudnia osiągnąłem 70 lat, to jest taki wiek życia, który z jednej strony jest naznaczony tym, co się przeżyło, a z drugiej tym, że zaczęła się już ostatnia runda ziemskiego życia. W psalmie 90 czytamy: ,,miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt; a większość z nich to marność, bo szybko mijają, my zaś odlatujemy.” Zawsze uważałem, że pewne aktywności należy kończyć na własnych warunkach i tym kierując się na początku tego wieku zakończyłem prowadzenie zajęć na aplikacji sędziowskiej, a na początku drugiej dekady znacząco ograniczyłem udział w konferencjach szkoleniowych organizowanych dla sędziów i prokuratorów. Niewątpliwie uwolnienie od obowiązków zawodowych czynnego sędziego Sądu Najwyższego powoduje, że moja ukochana żona będzie częściej mnie widziała, będę też miał więcej...