Bronić człowieka przed nim samym

Odrzucenie zapłodnienia in vitro nie wynika z braku zrozumienia dla ludzkich pragnień, lecz z jasnego stwierdzenia, że metoda ich zaspokajania jest z moralnego punktu widzenia nie do zaakceptowania – pisze filozof i publicysta

Od wielu tygodni media, etycy, właściciele klinik zapłodnienia pozaustrojowego i politycy szantażują nas moralnie, dowodząc, że nie wolno być przeciw in vitro. Argumentem nieodmiennie są pary, które ze łzami w oczach opowiadają, jak bardzo pragnęły mieć dzieci, i zapewniają, że dopiero in vitro pozwoliło im to pragnienie zrealizować.

A potem – gdy już się przypomni, ile takich par jest w Polsce – informuje się, że na drodze do ich szczęścia stoi Kościół katolicki oraz wysługujący się mu politycy (czyli Jarosław Gowin, którego ustawa – o czym warto pamiętać – jest sprzeczna z nauczaniem Kościoła, a wypływa jedynie z konsekwentnego traktowania zapisów polskiej konstytucji). Z fantazją i samozadowoleniem autorzy takich materiałów (niekiedy – jak prof. Hołówka z tytułami profesorskim) dowodzą, że teologia, metafizyka i nauczanie Kościoła w istocie wykluczają stanowisko Watykanu, a on sam, decydując się na sprzeciw wobec metod zapłodnienia pozaustrojowego, skazuje się na anachronizm i krzywdzi bezpłodne pary.

Pragnienia to nie moralność

Gdy jednak odcedzić argumentację od emocji, obrazów i anegdotek, okazuje się, że opiera się ona wyłącznie na jednym, fundamentalnym założeniu: „pragnienia ludzkie powinny być spełniane”. Para, która pragnie dziecka, powinna mieć zagwarantowane jego posiadanie.

Problem polega jednak na tym, że pragnienia...