Gospodyni w mackiewiczowskiej parafii

autor zdjęcia: Janusz Kapusta

źródło: Rzeczpospolita

Dziwnym posunięciom Niny Karsov-Szechter towarzyszyło pomijanie w kolejno wydawanych tomach tego, co z polskiego punktu widzenia jest w twórczości Józefa Mackiewicza najważniejsze: problematyki katyńskiej

W 1976 roku w liście do Ignacego Wieniewskiego, redaktora „Pamiętnika Literackiego”, Józef Mackiewicz przytoczył znamienną historię dotyczącą prawdziwego autorstwa książki „Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów z przedmową gen. Andersa”, de facto napisanej przez Mackiewicza właśnie. Otóż, gdy w 1945 r. w Rzymie pisarz po raz pierwszy usłyszał sugestię, by ze względu na popularność Andersa pracę tę wydać pod nazwiskiem generała, udał się do szefa Wydziału Propagandy, Kultury i Prasy II Korpusu mjr. Stefana Benedykta, pytając, co myśli o takiej procedurze. „Benedykt – relacjonował Józef Mackiewicz – kilka razy odchrząknął, zrobił dowcipną minę i zapytał mnie:

– A zna pan anegdotę o księżej gospodyni?

– Nie znam.

– Księża gospodyni w pierwszym roku mówi: »To wszystko księdza proboszcza«. W drugim: »Nasze«. A w trzecim: »Moje«. – Pośmieliśmy się, i na tym się skończyło”.

Po wydaniu „Zbrodni katyńskiej...” w Londynie i nieprzyjęciu przez Mackiewicza oferowanych mu za książkę

30 funtów, autor powtórnie wybrał się do tego samego majora Benedykta. „Czy pan pamięta – spytał – jak mi opowiadał anegdotę o księżej gospodyni?

– A wie pan, że nie pamiętam...”.

W rolę księżej gospodyni od dłuższego czasu z powodzeniem wciela się Nina Karsov-Szechter, spadkobierczyni praw do utworów Józefa...