Jestem jedynym aniołem w tym kraju

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Z Grażyną Szapołowską rozmawia Jacek Cieślak

Rz: Pani bogaty dorobek bywa ograniczany często do jednego, dość archaicznego określenia emploi: amantka. Jak pani na to reaguje?

Jeżeli ktoś widzi we mnie tylko amantkę albo uważa, że się rozebrałam w scenach, w których się nigdy nie rozebrałam – to znaczy, że rozbiera mnie w wyobraźni. Przykre. Myślę, że górę bierze łatwizna mediów, ostatnio Internetu. Żyjemy coraz bardziej powierzchownie, nie zdając sobie kompletnie sprawy z bogactwa życia, jego różnorodności, a i ulotności czasu. Ale może to, jak mnie widzą, jest związane z moim poczuciem humoru i lekkością, z jaką biorę życie? Bo muszę panu powiedzieć, że pomimo mojego wieku, bez względu na to, co robię i z kim rozmawiam, staram się do wszystkiego podchodzić z dystansem i przymrużeniem oka.

To jakby pani określiła swój artystyczny dorobek?

Jest z niedotykalnego snu.

Jest pani dla tych wszystkich, co panią oglądają, nieosiągalna?

Miałam do czynienia z wieloma fantastycznymi reżyserami, którzy uczyli mnie, jak nie grać. Uczyli mnie obecności.

Na czym polega różnica między graniem a obecnością?

Kiedy się gra, mamy do czynienia z banalną dosłownością, która mnie kompletnie nie interesuje, tak jak wielokrotne powtarzanie roli. Wolę niejednoznaczność. Może dlatego bardziej pokochałam film niż teatr, bo na planie jest mniej czasu na...