Panie życia i śmierci

źródło: Corbis

Ilse Koch, zwana „suką z Buchenwaldu”, z mężem Karlem, komendantem tego obozu

źródło: Getty Images

Po wyzwoleniu obozu Bergen-Belsen w kwietniu 1945 r. strażniczki zostały zatrudnione do przenoszenia zwłok ofiar do nowych zbiorowych mogił

Z Wendy Lower, badaczką dziejów Holokaustu, rozmawia Piotr Zychowicz

Rz: Proszę mi opowiedzieć o Johannie Altvater Zelle?

Wendy Lower: To była zwykła niemiecka dziewczyna, która jako 22-letnia panna pojechała na Wschód, aby wyrwać się ze swojego miasteczka i zrobić karierę. Pracowała w okupowanym przez Niemców Włodzimierzu Wołyńskim we wschodniej Polsce. Sprawowała funkcję sekretarki lokalnego komisarza Rzeszy Wilhelma Westerheidego. Wkrótce stała się jednak bardziej znana jako „Fräulein Hanna”. Przezwisko to wywoływało we Włodzimierzu grozę.

Dlaczego?

„Fräulein Hanna” stała się bowiem bestią w ludzkiej skórze. Znana jest relacja, według której na terenie getta roztrzaskała noworodkowi głowę, uderzając nim z impetem o ścianę budynku. Wiadomo również, że wyrzucała niemowlęta z okien tamtejszego szpitala.

Ta „zwykła niemiecka dziewczyna”?

Podczas swojej służby na Wschodzie Zelle przeobraziła się również fizycznie. Rozmawiałam z prokuratorem, który po wojnie oskarżał ją przed sądem. Powiedział mi, że nie była osobą, którą chciałoby się spotkać w ciemnej ulicy. Strzygła krótko włosy, nosiła obcisłe spodnie, długie buty i brunatny mundur ze swastyką. Świadkowie jej poczynań określali ją często mianem obojnaka, lesbijki, dziwnej mieszaniny kobiety z mężczyzną. Wzbudzała przerażenie i obrzydzenie.

Dlaczego to robiła? Była narodową...