Na przedpolach Warszawy

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Kopanie rowów strzeleckich na przedpolach Warszawy

autor zdjęcia: Norbert Suchorzewski

źródło: Rzeczpospolita

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Polskie stanowisko dowodzenia i ckm podczas Bitwy Warszawskiej

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Czołgi polskie pod Radzyminem

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Jeńcy sowieccy wzięci do niewoli pod Warszawą

Próba sił od 13 do 15 sierpnia

Warszawa to serce Polski: centrum polityczne, gospodarcze, kulturalne, bez którego Rzeczpospolita na dłuższą metę nie może istnieć. Wiedzieli o tym bolszewicy prący w lipcu i sierpniu 1920 roku na zachód. „Na Wilno, Mińsk, Warszawę” – pchał swych sołdatów Michaił Tuchaczewski, dowódca sowieckiego Frontu Zachodniego, a wtórowała mu gazeta Armii Czerwonej „Kransnoarmiejec”: „biała Polska musi być zniszczona, istnieć zaś powinna Polska proletariacka i sztandar czerwony powinien powiewać nad Warszawą”.

Stolica musi się bronić!

Nocą z 1 na 2 sierpnia w ręce bolszewików wpadł Brześć Litewski, a polska obrona na Bugu i Narwi, ostatnich naturalnych przeszkodach przed linią Wisły, rychło pękła. Stolica była zagrożona. Premier Wincenty Witos 5 sierpnia wzywał: „Ojczyzna w niebezpieczeństwie! (...) Wróg zaborczy, wróg najeźdźczy, wróg niosący z sobą niewolę narodu, ufa, że zdobędzie Warszawę, naszą stolicę, i że w Warszawie podyktuje Polsce pokój zwycięski. Pragnie powtórzyć rzeź Pragi. (...) Stolica nasza, patriotyczna Warszawa, musi dać próbę męstwa i wytrzymałości wobec wroga, Warszawa musi się bronić...”.

Naczelny wódz Józef Piłsudski postanowił zatrzymać i wykrwawić siły Tuchaczewskiego na przedpolach Warszawy, aby odwrócić uwagę od przygotowywanego polskiego kontruderzenia znad Wieprza.

Obronę...