Jaka pamięć o Tuwimie

Felieton Rafała A. Ziemkiewicza „Piekło za kotarą" („Plus Minus" z 14 – 15 V 2011) zawiera wiele twierdzeń nieprawdziwych i domysłów nieprawdopodobnych uwłaczających pamięci Juliana Tuwima.

Zarazem pomija fakty istotne dla jego biografii politycznej. I tak:

1. Nie jest prawdą, że Tuwim był „wiernym przyjacielem sanacyjnych dygnitarzy [...], pisał na ich zamówienie wyborcze slogany i inne świetnie płatne chałtury". Spośród owych dygnitarzy znał bliżej tylko Wieniawę-Długoszowskiego, który chętnie (do czasu) przebywał w towarzystwie skamandrytów. Prosanacyjnych sloganów nie pisywał. Autor felietonu nie chce pamiętać, że przedwojenny Tuwim to autor pacyfistycznego wiersza „Do prostego człowieka", który wywołał oburzenie w sferach wojskowych, drwiących „Wierszy o państwie", a przede wszystkim najbardziej chyba drapieżnej antysanacyjnej satyry „Bal w operze".

2. Tuwim po wojnie nigdy nie nazywał owych sanacyjnych dygnitarzy „polskimi faszystami, gorszymi od Hitlera, jego wiernymi i uczynnymi pomagierami, sługusami i lokajami". Jedynie w „Kwiatach polskich" (pisanych zresztą w czasie wojny) gwałtownie napadł na „ozońskich błaznów i bałwanów", co zabiegali o przychylność dostojników III Rzeszy i włoskiego rządu faszystowskiego, „honor dziejów plugawili nikczemnym marszem na Zaolzie". Na emigracji nie były to poglądy odosobnione....