Tańczący we własnych ciemnościach

źródło: GUTEK FILM

Na planie „Melancholii” Lars von Trier rozmawia z Kirsten Dunst. – Przychodzą chwile, że nagle wybucha, ale wtedy wystarczy na 15 minut zejść mu z drogi i wszystko wraca do normy – mówi aktorka

Geniusz czy hochsztapler? Chory, targany cierpieniem człowiek czy wielki prowokator? Lars von Trier jest nietuzinkowym twórcą, który oswaja na ekranie własne lęki i fobie

Był jednym z canneńskich ulubieńców. Pokazywał tam wszystkie swoje filmy, a 11 lat temu wywiózł z Lazurowego Wybrzeża Złotą Palmę za „Tańcząc w ciemnościach". W tym roku nie mógł nawet wejść do Grand Theatre Lumiere na galę wręczenia nagród. Dyrekcja festiwalu uznała go za persona non grata.

Lars von Trier pokazał w konkursie swój ostatni obraz. Wstrząsający. Bardzo osobisty i bolesny. Bo „Melancholia" to opowieść o depresji. Główna bohaterka Justine wychodzi za mąż. Ślub ma być jej przepustką do normalnego życia. Ale ona nie potrafi się cieszyć, w oczach ma smutek, przeszywa ją cierpienie. Jest w filmie przejmująca scena, w której Justine, wspierana przez starszą siostrę Claire, próbuje wstać z łóżka.

I nie może. Potem nie jest w stanie wejść do wanny, żeby się wykąpać. Bezwładnie upada na podłogę. Oglądając te obrazy przypominam sobie, jak von Trier opowiadał mi w wywiadzie o własnej depresji:

– Są dni, gdy nie jestem w stanie wyjść z sypialni. Co najwyżej zwlekam się z łóżka do komputera i całymi godzinami gram w gry, w których ktoś biega i zabija innych. Biorę wtedy ogromne dawki prozacu. Zaakceptowałbym każdy środek, który pomógłby mi przełamać się i pokonać depresję.

W „Melancholii" usiłuje uwznioślić swoją chorobę. Gdy do Ziemi zbliża się obca planeta o nazwie Melancholia i wiadomo, że...