Nawet trzy lata w nie więcej niż czterech częściach

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Urlop wychowawczy to okres, który rodzice mogą poświęcić na opiekę i wychowywanie potomka w pierwszych latach jego życia. Gdy nie zdążą, przepada

Prawo do urlopu gwarantuje art. 186 kodeksu pracy. Od 1 stycznia 2004 r. są to przepisy w randze ustawowej po dostosowaniu polskiego prawa pracy do Dyrektywy nr 96/34/WE z 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (DzUrz WE L 145, 19.6.1996 r., s. 4–9).

To szczególna forma urlopu bezpłatnego, podczas którego pracownicy zachowują wszelkie uprawnienia, z wyjątkiem prawa do wynagrodzenia. Okres urlopu wychowawczego jest okresem nieskładkowym w rozumieniu ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. DzU z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Podstawowe zasady dotyczące tego urlopu wynikają z działu ósmego kodeksu pracy („Uprawnienia pracowników związane z rodzicielstwem”) oraz rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej z 16 grudnia 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania urlopu wychowawczego (DzU nr 230, poz. 2291, dalej rozporządzenie), które obowiązuje od 1 stycznia 2004 r.

Gdyby pracodawca odmówił pracownikowi udzielenia urlopu wychowawczego, ma on roszczenie o ustalenie prawa do tego urlopu (właściwy w rozstrzygnięciu tego jest sąd pracy). Niezależnie od tego szef naraża się na odpowiedzialność, jaką może ponieść za wykroczenie przeciwko prawom pracownika. Za jego stwierdzenie przez...