Tęcza Bowiego

źródło: AFP

źródło: FPM/Getty Images

Femme fatale: z Angie Bowie, 1973

źródło: FPM/Getty Images

Żona wierna: Iman (zdjęcie z 2005 r.)

David Bowie 
to klasyczny przykład gwiazdy rocka, 
która uciekła 
w narkotyki 
i wolność seksualną 
przed patologiczną 
rodziną. 
I odnalazła się dopiero 
w związku opartym 
na prawdziwej 
miłości.

Piosenkarz, znany masowej widowni głównie dzięki takim popowym przebojom jak „Let's Dance", należy do grona najbardziej wpływowych artystów rockowej awangardy. Starszy o kilka lat od Beatlesów, tworzył drugą falę brytyjskiej muzyki lat 60., definiując na nowo rolę muzyków. Nie chciał być wyłącznie wokalistą: estrada miała być sceną, a on sam postacią wykreowaną poprzez kostiumy, makijaż, fryzury.

Żadna z rockowych gwiazd w takim stopniu jak Bowie nie inspirowała się teatrem ulicznym i sztuką mimu. W piosenkach plastycznie portretował bohaterów współczesności i przyszłości, wcielał się w ich role na estradzie, w wideoklipach i fabułach. Mistrzem, który wprowadził Davida w tajniki sceny, był słynny brytyjski mim Lindsay Kemp. Nauczył go poruszać się na scenie, jak operować światłem i rysować nim postać, używać makijażu. Wprowadził w świat Jeana Geneta i teatru absurdu, a także japońskiej Kabuki.

– David wziął ode mnie wszystko, kostium, ruch sceniczny, makijaż, fryzurę – wspominał po latach Kemp.

– Kiedy pisze piosenkę, to nie chodzi tylko o piosenkę: on musi jeszcze stworzyć postać, która ją wykona – tłumaczy Brian Eno, jeden z najważniejszych producentów w historii rocka.

Rodzinna katastrofa

Niezwykle istotny był komunikat przekazywany poprzez piosenki w imieniu młodego pokolenia, które na początku...