Zwykły facet z fobiami i poczuciem humoru

źródło: Fundacja Ruchome Obrazy

Początek kariery: występy kabaretowe.

źródło: Fundacja Ruchome Obrazy

Woody jako błazen.

źródło: Fundacja Ruchome Obrazy

W konwencji science fiction: „Śpioch” (1973).

źródło: Fundacja Ruchome Obrazy

Narodziny stylu: „Annie Hall” (1977).

źródło: Fundacja Ruchome Obrazy

Arcydzieło: „Manhattan” (1979).

źródło: Fundacja Ruchome Obrazy

Allen domowy: przy własnym biurku.

Wiemy o nim dużo, ale Woody’ego Allena nigdy dość. W dokumencie Roberta Weidego wraca na ulice dzieciństwa, pozwala zajrzeć do domu.

Nowojorczyk, pisarz, scenarzysta, reżyser, aktor, jazzman amator. Zwyczajny facet uwikłany w swoje fobie, neurotyczne lęki i kompleksy. Niezwyczajny artysta, choć sam ma na ten temat inne zdanie.

– Jedyna rzecz oddzielająca mnie od wielkości to ja sam – mówi autoironicznie w filmie „Reżyseria: Woody Allen" Roberta Weidego, który właśnie wszedł na nasze ekrany.

Twórca „Annie Hall" i „Manhattanu" powtarza zawsze, że geniuszami byli Bergman, Fellini czy Antonioni. A on jest tylko komikiem. Trudno jednak znaleźć w kinie twórcę o równie wyrafinowanym i niewymuszonym poczuciu humoru. W swoich filmach, pełnych zabawnych dialogów i zagubionych ludzi ów „komik" powiedział o kondycji współczesnego inteligenta więcej niż niejeden poważny artysta.

Allen nie otacza się nimbem tajemnicy, niczego nie udaje. Przez lata nie jeździł na festiwale filmowe, bo... bał się tłumów. W pewnym momencie przemógł się. „Żona lubi Cannes, dzieci też, to jeżdżę" – żartuje. I dodaje, że coś jest również winien tym, którzy produkują jego filmy i kupują na nie bilety.

Podczas festiwali zawsze chętnie rozmawia z dziennikarzami. Byłam kiedyś na konferencji prasowej, gdzie wybuczane zostało jedno z pytań. Prowokacyjne i idiotyczne. Ale Allen uspokoił atmosferę: „Nie ma głupich pytań, są tylko głupie odpowiedzi". Nie unika też...