W mrocznym, mrocznym domu

autor zdjęcia: Michał Sadowski

źródło: Fotorzepa

Gospodarz ursynowskiego mieszkania. W porządnym labiryncie nie może zabraknąć luster

źródło: Muzeum Historyczne w Sanoku / Galeria Zdzisława Beksińskiego

„Wąwóz”. Ciemno, coraz ciemniej

źródło: Muzeum Historyczne w Sanoku / Galeria Zdzisława Beksińskiego

Fotogram Zdzisława Beksińskiego z lat 60.: to słodkie, nienawistne ciało

źródło: Muzeum Historyczne w Sanoku / Galeria Zdzisława Beksińskiego

Tomasz Beksiński: „Dojrzewała w nim potrzeba zakomunikowania światu o sobie, o swoim istnieniu – wspomina przyjaciel

Zdzisław Beksiński urodził się przed 85 laty. Kiedy odwiedzałem go w jego mieszkaniu, czułem, 
że spotykam człowieka, na którym śmierć nie robi już żadnego wrażenia. Artysta nią nie epatował, nie poruszał 
w rozmowach, nie przekonywał, że jest czymś oczywistym. Od lat zdawał się na nią przygotowany.

Za Beksińskim stała cała złożoność życia: wstrząsająca, tragiczna historia rodzinna. Z jednej strony wielki sukces, spełnienie, powodzenie, zdawałoby się pełna realizacja, a z drugiej – nieustanne pasmo dramatów, które spadały na tę rodzinę jak grom z jasnego nieba.

Jego mieszkanie na Służewiu nad Dolinką robiło wyjątkowo ponure wrażenie. Wyglądało jak mroczny labirynt, zaprojektowany z wielką precyzją, Zdzisław Beksiński był w końcu z wykształcenia architektem. Sterylna czystość panowała w każdym pomieszczeniu. Zarówno w jasnej kuchni, z białymi szafkami, beżowym linoleum i drewnianym taboretem, jak i mrocznych pokojach, którym klimat nadawały wiszące pod sufitem olejne płótna. Do tego przedpokój, którego ściany były wyłożone taflą luster kryjących szafy i garderobę. Ilekroć tam byłem, zawsze miałem kłopot z opuszczeniem tego mieszkania i zamiast na korytarz klatki schodowej trafiałem do usytuowanej obok... łazienki.

Schron i labirynt

Pracownia i mieszkanie w jednym z bloków na Służewiu nad Dolinką było trudne do odnalezienia. Miałem z tym wiele problemów. Długo błąkałem się po betonowej pustyni, nim trafiłem pod właściwy adres. Tę moją bezradność, a właściwie nieporadność – jak się potem przekonałem – odnotował sam artysta w korespondencji do jednego z przyjaciół.

Zawsze uważałem, że ten – używając tytułu...