Olimpijska forma Oldfielda

źródło: Rzeczpospolita

Mike Oldfield, Man On the rocks, Universal CD, 2014

źródło: Universal Ian Witlen

Mike Oldfield na tle antycznej kolumnady. Jego monumentalny dorobek dzieli się na płytową sagę „Tubular Bells” oraz albumy pop-rockowe.

Muzyka | Pierwsza od 2008 r. płyta multiinstrumentalisty „Man on the Rocks” – przebojowa i optymistyczna. Premiera we wtorek.

Właśnie skończyły się igrzyska olimpijskie w Soczi, a jeśli nie miały tak mocnego muzycznego przekazu jak letnie w Londynie w 2012 r., przyczyna jest bardzo prosta – Rosjanie nie dysponują Mikiem Oldfieldem.

To właśnie kompozytor niezapomnianych „Tubular Bells" stworzył ilustrację muzyczną londyńskiej ceremonii. Zadanie powierzył mu Danny Boyle, wybitny brytyjski reżyser, autor m.in. „Trainspotting" i „Slumdoga. Milionera z ulicy". Dzięki niemu muzyki Oldfielda wysłuchało na świecie ponad 900 mln słuchaczy. Oldfield poradził sobie z wyzwaniem, chociaż nie komponował od 2008 r. Dopiero teraz przygotował nowy album „Man on the Rocks" – 25. w swoim dorobku.

Cudowna wyspa

Oldfielda można opisać słowami polskiej piosenki – „pojawia się i znika". Dokładnie tak jak mała, samotna wyspa na wzburzonym oceanie, do której można porównać jego muzykę – niepowtarzalną i wyjątkową w zalewie komercji i nieprzewidywalnej dla artystów topieli muzycznych mód.

Porównanie ma sens również dlatego, że Oldfield uwielbia nagrywać w swoim studiu na Bahamach. W 2011 r. zaatakował je huragan Irena o wiele groźniejszy od zmienności muzycznych trendów. Najnowszy album jest hołdem dla niezniszczalnej wyspy i jej piękna. Wyraża je również okładka. Prezentuje lazur przezroczystej wody, przedstawionej z perspektywy bajkowej groty. Można...