Metoda Dzielskiego

autor zdjęcia: Grzegorz Kozakiewicz

źródło: Forum

Filozof stąpiający po ziemi (w tle na półkach widać m.in. „Historię filozofii” Tatarkiewicza oraz podręcznik sadownictwa)

źródło: archiwum rodzinne

Togi, atłasy, promocja doktorska na Uniwersytecie Jagiellońskim, 1975 rok. Teza dr Dzielskiego traktowała o koncepcjach czasu i przestrzeni u Newtona i Leibnitza. Od fizyki, przez metafizykę, wędrował ku etyce

Mirosław Dzielski nie był jedynie prawicowym liberałem, przekonanym o tym, że porządek kapitalistyczny wymaga silnej władzy. Był też konserwatystą w wymiarze wykraczającym poza sprawy religijne czy obyczajowe.

W ciągu 25 lat, które minęły od śmierci Mirosława Dzielskiego, zmieniło się w Polsce bardzo wiele. Zanim jednak postawimy tom jego dzieł na półce z historią polskiej myśli politycznej, spróbujmy odczytać to, co w zasadzie się nie zestarzało. Co więcej, zachowało swą atrakcyjność także dla tych, którzy inaczej niż Dzielski oceniają zdarzenia lat 80. czy nie podzielają jego przekonań ideowych, a są do pewnego stopnia rozczarowani współczesną polityką. Polityką, której sensem jest uczestnictwo we władzy, okupione rezygnacją z przekonań i stawianych wcześniej celów.

Po Dzielskiego sięgnąć powinni przede wszystkim ci, którzy uważają, że niewiele da się zrobić lub drogi do zrobienia czegokolwiek upatrują we wchodzeniu w struktury istniejących partii politycznych lub tworzeniu nowych, konkurencyjnych projektów. Dzielski proponował inną drogę: organizowania się wokół jasnych, zrozumiałych dla szerokiego kręgu ludzi celów. Tworzone przez niego Krakowskie Towarzystwo Przemysłowe wychodziło w swych zainteresowaniach bardzo daleko poza to, co interesowało ówczesne elity opozycyjne, a zarazem formułowało proste przesłanie – wymusić większą swobodę działania w sferze prywatnej przedsiębiorczości, dość twardo ograniczanej przez ówczesne struktury państwowe.

Zapomniany prorok

W znieruchomiałej ekonomicznie i...