Rosyjski wkład w polską zbrojeniówkę

źródło: materiały prasowe

Rusłan Puchow

źródło: materiały prasowe

Maksim Szepowalenko

Za uczciwe podejście do biznesu Rosji przyszło zapłacić wysoką cenę. Nie jest wykluczone, 
że w czasie operacji przymuszenia Gruzji 
do pokoju w sierpniu 2008 roku właśnie rakietą Grom został zestrzelony rosyjski bombowiec Su-24 – piszą rosyjscy eksperci.

Krytyczna analiza stanu i perspektyw rozwoju polskiego przemysłu obronnego opublikowana niedawno w „Rzeczpospolitej" przez byłego wiceministra obrony Polski Andrzeja Karkoszkę wywołała duże zainteresowanie ekspertów rosyjskich, do których należą także autorzy niniejszego tekstu. Oceniając wyniki rozwoju przemysłu obronnego postkomunistycznej Polski, Karkoszka ubolewa, że rezultaty ostatnich 25 lat wyglądają bardziej niż skromnie, a na tle osiągnięć dwudziestolecia międzywojennego – przygnębiająco.

Klon Igły

Zacznijmy od konstatacji, że z pokolenia na pokolenie nakłady na projektowanie, produkcję i eksploatację systemów uzbrojenia, szczególnie tych bardziej skomplikowanych, wielokrotnie rosną. Zwiększają się też nakłady na organizację oraz finansowanie współpracy naukowo-produkcyjnej. Całkiem naturalne jest więc to, że osiągnięcie ostatecznego, pożądanego rezultatu jest coraz trudniejsze, trwa coraz dłużej, a proces wymaga wykorzystania coraz większych środków finansowych, materialnych oraz nakładów pracy. Przy tym rozwiązanie klasycznego dla przemysłu obronnego każdego kraju zadania osiągnięcia optymalnej relacji nakładów i parametrów technicznych (cost-performance trade-offs) tego czy innego programu uzbrojenia często komplikuje jeszcze kontekst historyczny. Polska nie jest tu wyjątkiem.

Jakkolwiek paradoksalne by się to...