Reforma, podsłuchy i życie wieczne

źródło: 123RF

Mimo zmian w prawie podsłuchy wciąż żyją własnym życiem

źródło: materiały prasowe

Małgorzata Tomkiewicz

Zmiany w procesie karnym nie spełniły pokładanych w nich nadziei na kompleksowe uregulowanie relacji między kontrolą operacyjną a postępowaniem karnym. W tym kontekście są reformą zmarnowanej szansy – uważa sędzia.

Uchwalony 24 lipca 2015 r. senacki projekt zmiany ustawy o Policji mający określić zasady dostępu do tzw. danych telekomunikacyjnych i dostosować je do wskazań Trybunał Konstytucyjnego z 2014 r., wzbudził liczne kontrowersje, a zgłaszane pod jego adresem zastrzeżenia nie są pozbawione racji. Nie sposób jednakże nie zadać pytania, na ile ogólnie problem inwigilacji – a zwłaszcza najczęściej wykorzystywany środek: podsłuchy – „wyprostowany" został w ostatniej reformie procedury karnej.

W uzasadnieniu projektu nowelizacji k.p.k. (druk sejmowy 870, s. 9) podkreśla się, iż zakładane poszerzenie kontradyktoryjności zwiększa możliwość wprowadzenia do procesu karnego dowodów prywatnych z wyjątkiem jednakże tych, które pozyskane zostały dla celów postępowania karnego za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 k.k. (ujmując rzecz w skrócie: przestępstwa).

Przepis art. 168a k.p.k. w założeniu swym ma określać także granice wykorzystania dowodów przedstawianych przez oskarżyciela publicznego, jednakże – co uzasadnienie projektu akcentuje równie wyraźnie – zakaz wynikający z regulacji art. 168a k.p.k. nie dotyczy dowodów pozyskanych w wyniku czynności operacyjno-rozpoznawczych. Te bowiem, jeśli przeprowadzono je zgodnie z ustawowymi rygorami, stanowią legalny sposób pozyskiwania dowodów.

Założenia powyższe brzmią...