Gdzie podatnik powinien rozliczyć zagraniczne dochody

O miejscu opodatkowania decyduje kilka czynników. Są to miejsce zamieszkania, siedziba firmy lub długość pobytu osoby fizycznej w danym państwie.

Lidia Rubińska, Krzysztof Wiesław Żukowski

Wyjaśnienie pojęć „rezydent" i „nierezydent" znajduje się w ustawie z 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe (tekst jedn. DzU z 2012 r., poz. 826 ze zm.). Rezydentami są m.in. osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Polsce, natomiast nierezydentami są osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą. Dla określenia miejsca zamieszkania można posiłkować się art. 25 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Centrum interesów życiowych...

Według art. 3 ust. 1a ustawy o PIT za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która ma w Polsce tzw. centrum interesów życiowych lub przebywa w Polsce dłużej niż sześć miesięcy w roku podatkowym (183 dni).

Te dwa warunki nie muszą zostać spełnione łącznie. Aby uznać, że polski obywatel nie mieszka w Polsce, wystarczy, że jego pobyt za granicą jest dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym lub że posiada on ośrodek interesów życiowych za granicą. Warto dodać, że okres 183 dni pobytu liczy się tylko w jednym roku kalendarzowym. Przerwa w pobycie za granicą i powrót do kraju w tym samym roku kalendarzowym nie wpływają na obliczanie długości pobytu podatnika za granicą. Do dni pobytu wlicza się każdy dzień fizycznej...