Bohater z Wembley

źródło: PAP

Jan Domarski, urodzony 28 października 1946 roku w Rzeszowie. 17-krotny reprezentant Polski (1967 - 1974), strzelec dwóch bramek. Dwukrotny mistrz Polski ze Stalą Mielec (1973, 1976). Zawodnik Stali Rzeszów (1961 - 1972 i 1978 - 1979), Stali Mielec (1972 - 1976), Olympique Nimes (1976 - 1978), Resovii (1979 - 1981), Wisły Chicago (1984 - 1985). W ekstraklasie rozegrał 309 meczów i strzelił w nich 90 bramek

O najsłynniejszej bramce w historii polskiej piłki mówi jej strzelec, który kończy 70 lat.

Rz: Pamięta pan 57. minutę meczu na Wembley?

Jan Domarski: Pamiętam, ale myśli pan, że oprócz nas ktoś to jeszcze pamięta? Dla naszego pokolenia nazwa „Wembley" była synonimem jakości, możliwości i talentów polskich piłkarzy. Dziś to tylko nazwa słynnego stadionu w Londynie. Polska nigdy tam nie wygrała. My byliśmy najbliżej.

To proszę przypomnieć starszym i uświadomić młodszych.

17 października 1973 roku rozgrywaliśmy na Wembley ostatni mecz eliminacyjny do mistrzostw świata. Nam do awansu wystarczał remis, Anglicy musieli wygrać. No i, krótko mówiąc, zremisowaliśmy 1:1, a ja strzeliłem tę jedyną bramkę. My pierwszy raz po wojnie awansowaliśmy do finałów mistrzostw świata, a Anglicy pierwszy raz przegrali eliminacje. To była sensacja światowa.

„Krótko mówić" się nie da. Ten mecz dla obydwu krajów stał się przełomem, tylko dla każdego z innych powodów. Anglicy pisali i mówili po remisie: „Koniec świata". Dla nas to był początek drogi na szczyt wielkiego futbolu. Z jakimi myślami lecieliście do Londynu? Czego było więcej? Strachu czy nadziei?

Trudno nie bać się lwa w jego jaskini. A tak wtedy prasa pisała: Polacy jadą do jaskini lwa. My Anglików bardzo szanowaliśmy, ale portki się nam nie trzęsły....