Brazylia: Od kolonii do niepodległości

źródło: Wikipedia

Piotr I został ogłoszony cesarzem Brazylii 12 października 1822 r. W 1831 r. abdykował na rzecz swojego syna

źródło: Wikipedia

Ogłoszenie niepodległości Brazylii (Piotr I nad rzeką Ipiranga)

źródło: Wikipedia

Ostatnie zdjęcie brazylijskiej rodziny cesarskiej. W 1889 r. Piotr II (w środku) został zmuszony do ustąpienia z tronu i opuszczenia Brazylii

W XIX wieku Brazylią rządziło dwóch cesarzy: ojciec i syn. Piotr I proklamował niepodległość kraju, ale władał tylko dziewięć lat. Piotr II panował prawie 50 lat. Paradoksalnie przyczyną jego upadku było zniesienie niewolnictwa.

W 1807 r. portugalska rodzina królewska ratowała się ucieczką do Brazylii, swojej kolonii. Portugalia znajdowała się bowiem pod okupacją francusko-hiszpańską. Dzięki eskorcie brytyjskiej floty cała dynastia Braganca bezpiecznie dotarła do Rio de Janeiro. Od tego momentu miasto stało się faktycznie zamorską stolicą Portugalii. Rezydował tam cały dwór królewski z królową Marią I i jej synem Janem VI (regentem od 1799 r.).

Ku niepodległości

Kiedy w 1815 r. Napoleon Bonaparte poniósł ostateczna klęskę pod Waterloo, pojawiły się głosy zachęcające portugalską dynastię do powrotu do kraju. Jan VI nie był jednak przekonany do tego pomysłu. Bardziej odpowiadało mu Rio, gdzie monarchia cieszyła się większą popularnością niż nad Tagiem. Dodatkowo władca miał na brazylijskiej ziemi zdecydowanie większą swobodę działań niż w Europie. Aby uciąć wszystkie zarzuty dotyczące rządzenia Portugalią z terenu kolonii, Jan VI proklamował w grudniu 1815 r. utworzenie Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarve. Ogłoszona przez regenta decyzja została przyjęta w Brazylii z ogromną radością, wręcz z euforią. Mieszkańcy kraju kawy stali się od tego momentu pełnoprawnymi Portugalczykami. Równocześnie Brazylia nie musiała już podlegać interesom metropolii, ponieważ miała status równoprawnego...