Sędziowska godność posłuży nam wszystkim

autor zdjęcia: Marian Zubrzycki

źródło: Fotorzepa

Tylko sędzia może skutecznie, przeciwstawiając się różnym formom despotyzmu władzy publicznej, chronić jednostkę przed jej samowolą

Etos | Gdy zabraknie słuszności w treści prawa, sędzia musi ją wywieść z wartości humanistycznych i konstytucyjnych

Święty Iwo, patron prawników, jako sędzia „w każdej sprawie starannie szukał prawdy. Kiedy ją znalazł, wymierzał każdemu sprawiedliwość, nigdy nie zważając na jego pozycję społeczną". Czynił to „bez faworyzowania czy dyskryminowania kogokolwiek".

Jedna z rzeźb patrona oddaje istotę władzy sędziego. Święty siedzi między biedakiem z odkrytą głową a bogaczem w kapeluszu, który kusi trzymaną w dłoni złotą monetą. Iwo zwrócony jest w stronę biednego.

Nieuleganie czarowi złotej monety (symbolu przekupstwa) utożsamia sędziowskie wartości: uczciwość, niezawisłość, prawość, godność, bezstronność.

Symboliką rzeźby jest też duchowe pokrewieństwo z ideą króla Salomona, który prosi Boga: „daj mi serce rozumne, abym potrafił odróżnić dobro od zła, sprawiedliwość od niesprawiedliwości".

To „serce rozumne" jest dla sędziego drogowskazem na drodze wymiaru sprawiedliwości. Sędziowie idą też drogą wytyczoną przez Marka Tulliusza Cicero, który pisał: „Jest zaiste prawdziwe prawo, prawo rzetelnego rozumu, zgodne z naturą, zasiane do umysłów wszystkich ludzi, niezmienne i wieczne". Uzasadniał też, że „w prawo to włączona w naturalny porządek najwyższa mądrość, która nakazuje, co należy czynić, i zabrania działań sprzecznych z owymi wskazaniami. To mądrość trwale zintegrowana z ludzkim sposobem myślenia stanowi prawo". Przypomina...