Obrazki z ulicy, czyli refleksje o policji

Głos środowiska | Sędzia nie sądzi ludzi, tylko ich uczynki. Tak też staram się oceniać działania poszczególnych funkcjonariuszy (część 2).

Mam taką starą płytę ze suitą Modesta Musorgskiego „Obrazki z wystawy". Często do niej wracam. Słucham jej teraz i zainspirowała mnie do napisania tych kilku uwag.

Obrazek szósty.

Czerwiec 2000 r. Odbieram nominację sędziowską od prezydenta. Nowy rozdział życia. Spotkania z nowymi policjantami. Tworzy się policja sądowa. Obserwuję policjantów sądowych i zmiany w ich nastawieniu. Po jakimś czasie nie są już znudzonymi statystami procesów. Widać, że słuchają, co dzieje się w sali rozpraw, zachowując profesjonalizm. Po jakimś czasie utożsamiają się z sądem, w którym pracują. Są nadal policjantami, ale także pracownikami sądu. Potrafią zachować dystans. Są pomocni, uprzejmi i zdecydowani. Nadchodzi czas pierwszych małżeństw policjantów i naszych sekretarek.

Obrazek siódmy.

Poznańscy anarchiści zostają obwinieni o udział w zbiegowisku publicznym. Na Międzynarodowych Targach Poznańskich odbywa się spotkanie samorządowców z prezydentem. Przed bramą targów pikieta anarchistów. Dochodzi do przepychanek, skutkiem których są zatrzymania ponad 50 osób i zarzuty udziału w zbiegowisku publicznym. Dostaję sprawę do prowadzenia. Zapada wyrok uniewinniający. Demonstracja bez zezwolenia to nie zbiegowisko. Nie można tak kwalifikować prawnie tego zdarzenia. Konstytucyjne prawo do...