Ponury akt oskarżenia

Obraz złożony z samych przywar nie jest prawdziwy

Do napisania tego tekstu skłoniła mnie lektura weekendowego numeru „Gazety Wyborczej", w którym znajduje się 20 stron poświęconych Kościołowi katolickiemu w Polsce, a właściwie jego duchowieństwu. Redakcja te materiały nazwała raportem o polskim Kościele. Osobliwy to raport, który pokazuje niemal wyłącznie grzechy, przewiny i błędy kleru. Jakie? Hipokryzję, skrajny klerykalizm, chciwość, ale przede wszystkim pedofilię, ukrywanie związków homoseksualnych lub z kobietami, w których rodzą się dzieci nieznające swych prawdziwych ojców.

Pojawił się także zarzut – w tekście Jana Hartmana – że Kościół w Polsce stoi ponad prawem, co rzekomo ma sankcjonować „wiernopoddańczy konkordat". Odsuwam na chwilę tę ostatnią kwestię, chcę odpowiedzieć na pytanie, czy powyżej wymienione negatywne zjawiska rzeczywiście występują w polskim Kościele. Odpowiedź jest twierdząca. Niewątpliwie są duchowni, grzeszący przeciwko szóstemu przykazaniu i dopuszczający się nadużyć seksualnych. Są hipokryci i ludzie chciwi. Musi jednak paść pytanie o skalę tych postaw i zjawisk. Teksty zgromadzone w „raporcie" sugerują, że jest ona bardzo duża, a może nawet ogromna, chociaż nie przytaczają dowodów na poparcie tej tezy. Na podstawie mojej znajomości duchowieństwa uważam, że opisywane zjawiska mają niewielki zasięg. Chociaż ze zrozumieniem odnoszę się do...