Między niewolą a trudną wolnością

źródło: materiały prasowe

Tytułowy „Szczęśliiwy Lazarro” nie ma nic. W roli głównej Adriano Tardiolo.

Nagrodzony za scenariusz w Cannes „Szczęśliwy Lazzaro" Alice Rohrwacher to magiczna bajka na temat władzy.

Bohater filmu o zależnościach i wyzysku we współczesnym świecie jest tak dobry, że jedni uważają go za głupka, a inni za świętego, a zainteresowanie nim wzmacnia nazwisko 37-letniej Włoszki Alice Rohrwacher, które jest dziś coraz częściej wymieniane przez krytyków razem z nazwiskami Paolo Sorrentino czy Matteo Garrone.

Odkryć prawdę

„Szczęśliwy Lazzaro" to jej trzeci film fabularny po „Corpo celeste" i „Cudach", które w 2004 roku wywiozły z festiwalu canneńskiego Nagrodę Specjalną Jury. Obrazy Rohrwacher pod dużą dawką magicznego realizmu kryją mocną krytykę społeczną, przywodząc chwilami na myśl niezależne kino amerykańskie. W „Cudach" rodzina z czterema córkami żyła w domu ruderze na prowincji, utrzymując się ze sprzedaży miodu. Spokój tego świata zachwiał się, gdy pojawiła się ekipa telewizyjna zapraszająca rodziny do reality show i silna dotąd, twardo stąpająca po ziemi dwunastolatka zaczęła marzyć o innym życiu.

Akcja „Szczęśliwego Lazzaro" też toczy się na prowincji. Inspiracją dla tej opowieści stała się prawdziwa historia z lat 80. Tytułująca się markizą...